De integratie van technologie als ChatGPT herdefinieert je denken. En toch voel je dat vlijt de driver is van toewijding aan je werk. Hoe werkt dit?
De grens tussen technologie en menselijke inspanning vervaagt. Een tijd geleden – ver voor Open AI en ChatGPT – ontwierp ingenieur Carlo Ratti een schrijf- en wisrobot, de Scribit. Een veelzijdig stukje vernuft waarbij hij de grenzen tussen traditionele kunstvormen, vlijt en technologie liet vervagen. Zo kan de robot bijvoorbeeld mandala’s maken. Je kent ze vast wel, die kleurrijke wonderschone geloofsstofhoopjes van de Tibetaanse monniken.
Weg romantiek
Er schuilt veel moois in monnikenwerk, van de overvloedig geïllustreerde handgeschreven bijbels waar de christelijke monniken in de middeleeuwen een leven lang op ploeterden tot het bierbrouwen in de abdij. En daar was de letterzetter, de boekdrukkunst en de Heineken 0.0.
Het artikel over Ratti’s robot riep bij mij destijds een vraag op: vervangt deze technologische innovatie dan de noodzaak voor menselijke meditatie die normaal gesproken bij het creatieproces hoort? De vraag vond ik complex. Ik ben een heuse tech-liefhebber maar hier knaagde deze robot toch echt aan mijn ‘romantische’ mensbeeld. Het lijkt zo ready-made, zo liefdeloos.
Ik neem je mee in mijn overpeinzing over deze vraag, ook zeker met het oog op de integratie van ChatGTP.
“ Wat was jouw eerste vraag aan ChatGPT om een andere relatie met werk te scheppen....?”
Verruiming en technologie
De Scribit-robot neemt wellicht een essentieel onderdeel van het mandalaproces over, de kern van meditatie blijft overeind. Dat daagt je uit om na te denken over ‘verlichting’ door tech-assistentie. Het combineert twee werelden die – in de menselijke beleving – bijna niet verder van elkaar vandaan kunnen liggen, de spirituele verruiming en de technologie. Ratti liet een wereld zien met ruimte voor andere zaken door taakverlichting.
Bij mij doemde direct het beeld op van een digitale Zen-tuin… Huh? Nee wacht es, vlijtig zijn is hier toch de driver van dit soort rituelen, die toewijding. Dat laat je zien door de Zen-tuin te harken, je mandala’s te poederen, een kaars aan te steken… en dat herhaling, veel herhaling.
Maar het kán anders. Ook al is het wennen.
Ratti benadrukte door zijn Scribit het belang van technologie. Hij liet zien dat zoiets kan passen bij je spirituele beleving en creatieve doelen. Technologie is een zegen en een vloek. Nou, tromgeroffel, Tadaaah! Als dat niet van deze tijd is. Ik trek een parallel naar ons dagelijks werk.
De Scribit-robot, die het mandala-maakproces overneemt, geeft de monniken meer ruimte. Ze richten zich op introspectie en het uitdragen van hun overpeinzingen. Op de achtergrond poedert de robot lekker door. Ze hebben de handen vrij. Dit wendbare proces is vergelijkbaar met de inzet van ChatGPT. Het ondersteunt je werk, waardoor je meer ruimte hebt voor reflectie en het verkennen van nieuwe ideeën. Kijk, dat haalt je uit je comfortzone, want wat doe je met je kwaliteiten zodra vlijt als bewijsvoering vervalt? Je kunt een ándere relatie met je werk scheppen.
Vlijtig op een andere manier
Door ethische omgang, leergierigheid en door vooral trouw te blijven aan onze menselijke waarden, kunnen je ‘ploegen’ omzetten in ‘creëren’, ‘opstapelen’ omzetten in ‘ordenen’ en ‘angst’ omzetten in ‘toch doen’. Een uitnodiging tot een dieper begrip van je eigen potentieel in de 21e eeuw.
Wat was jouw eerste vraag aan ChatGPT om een ándere relatie met werk te scheppen?
